Rozwiane złe chumry...

Język polski minął szybko. Nie był nudny, ale co za ironia, był o miłości. Gdy nauczycielka kazała nam zapisać temat lekcji "W świecie miłości" uśmiechnęłam się pod nosem i spojrzałam wymownie na Julkę. Nie zauważyła. Już wymieniała uśmieszki z Michałem. Zdawało mi się, że on też jest w to zaangażowany. Może powinnam go lepiej poznać, zanim go ocenię?? Co jest? Przecież ja zawsze go nie lubiłam, nie mogłam wytrzymać w jego towarzystwie nawet dwóch minut! Może reakcje mojej przyjaciółki do niego wpłynęły na mój stosunek do tej istoty? NIE MIAŁAM POJĘCIA JAK TO WYJAŚNIĆ. Może gnębiło mnie poczucie, że ON jest w mojej klasie, a ja go nie znam, choć powinnam, skoro Julka coś do niego czuje na pewno lepiej się znają! Czy naprawdę nic nie wiem o niektórych osobach z mojej klasy. To straszne, tyle lat się znamy, a nic o sobie nie wiemy... Wyszłam z klasy sama. Jula zniknęła. Ej, zaraz! To, że teraz chodzą ja nie będę już miała mojej przyjaciółki? Czy ona będzie teraz dla mnie coraz mniej czasu? Co dzisiaj w mojej głowie tyle myśli i pytań? O następne.... Podczas moich męczących rozmyślań, znalazła się moja zguba.
- Gdzie byłaś?-spytałam prosto z mostu.
- Yyy z Michałem-ale zaskoczenie.
- Wszędzie z nim będziesz już chodzić?
- Oj przestań. Przecież to mój chłopak. Wiesz ile byłam sama. Tobie też by się przydał i słyszałam, że podobasz się Kubie.
- O nie! Nie będziesz się bawić w swatkę!-ja nie bawię się w takie cyrki.
- Dobrze. Anita??
- Co??
- No, bo my miałyśmy się spotkać u mnie, ale...
- Umówiłaś się z Michałem i musisz iść, bo teraz to jest twój chłopak i nie dość, że w szkole się widzicie, piszecie liściki na lekcjach, wymieniacie uśmieszki, robicie maślane oczka, a całowaniu nawet nie mówię, to jeszcze musicie pogruchać po szkole.
Julka zaśmiała się:
- Z ust mi to wyjęłaś. Widzimy się w środę?
- A czemu nie jutro?-nie musiała odpowiadać.- Nic nie mów: Michał!
- Dzięki.
Dzwonek.
Naprawdę tak długo gadamy. Religia...